Ervaringsverhalen

Naar de tandarts gaan in een vreemd land waar je de taal niet spreekt, het inrichten van een nieuwe woning: vluchtelingen staan voor allerlei uitdagingen, waar een buddy bij kan ondersteunen. Lees meer over de ervaringen van vluchtelingen en het verhaal van buddy Ton.

Gezondheid

Hi,

Ik ben Murfat.
Toen ik nog maar net in Ridderkerk woonde, kreeg ik erge kiespijn. VluchtelingenWerk had al een tandarts voor me uitgezocht. Omdat ik nog nauwelijks Nederlands sprak, vond ik het best eng om alleen te gaan.

Mijn buddy is meegegaan. De tandarts heeft mijn gebit onderzocht en heel goed uitgelegd wat er moest gebeuren. Ik moest naar de kaakchirurg.

Mijn buddy heeft de afspraak gemaakt en is ook meegegaan naar het ziekenhuis. Dat maakte het allemaal een stuk prettiger, hoewel ik een bezoek aan de tandarts nog altijd niet echt leuk vind.

Inkomen

Hi,
Ik ben Mahdia.
Ik woon sinds 2016 in Ridderkerk.
Toen ik uit mijn land vluchtte, wist ik niet waar ik terecht zou komen.
Ik ben blij dat ik in Nederland status heb gekregen.
Omdat ik alleenstaand ben, moest ik zelf veel regelen.
De Gemeente Ridderkerk en VluchtelingenWerk hebben me goed geholpen.
Er moest heel veel worden geregeld met allerlei aanvragen voor inkomen en onkosten.
Maar ook voor mijn studie voor een goede en vlotte inburgering.
Ik wilde namelijk zo snel mogelijk mijn inburgeringsdiploma halen om daarna aan het werk te gaan.
Ik ben erg gelukkig dat ik tegen mijn buddy Marijke ben aangelopen.
Marijke is een oudere Ridderkerkse mevrouw die me bij alles geweldig geholpen heeft.
Ze hielp me met mijn huiswerk. We dachten samen na over wat voor soort werk bij mij past.
Ze heeft me geholpen vrijwilligerswerk te vinden.
Ze heeft me zelfs geleerd sollicitatiebrieven te schrijven.
Ze stimuleert me en daagt me uit als ik het even niet meer zie zitten.
En soms komt mijn buddy alleen maar koffiedrinken en verwen ik haar met allerlei lekkers.

Wonen

Hi,

Ik ben Ammanuel.
Toen ik, nadat ik uit mijn land gevlucht was, vier jaar in Ridderkerk woonde, mocht ik, na toestemming voor gezinshereniging door de IND, mijn vrouw en drie kinderen weer in de armen sluiten. Je begrijpt wat een geweldig moment dat voor ons allen was.

Tegelijkertijd plaatste het ons wel voor een geweldige opgave. We moesten binnen een maand verhuizen van mijn kleine appartement naar een eengezinswoning. Ik ben de gemeente Ridderkerk en de woningbouwvereniging heel erg dankbaar voor wat ze geregeld hebben. Maar ik ben Willemijn en Joop nog meer dankbaar. Dat prachtige Ridderkerkse echtpaar heb ik als buddy’s. Ik zou niet weten wat mijn vrouw en ik zonder hen hadden moeten doen.

Ze dachten letterlijk aan alles wat er gedaan moest worden in ons nieuwe huis. En wat er moest worden gekocht. En waar er voordelig kon worden gekocht. En niet alleen dachten ze er aan, ze staken zelf de handen uit de mouwen. En ze regelden ook nog vrienden en kennissen die ons wilden helpen.

Dankzij hun inzet en inzicht konden binnen drie weken nadat we de sleutel hadden gekregen mijn vrouw en de kinderen vanuit het AZC naar Ridderkerk komen. En sliepen we voor het eerst als gezin, heerlijk met elkaar, in onze nieuwe woning.

Onderwijs

Hi,
Ik ben Jonathan.
Ik ben nu met mijn ouders ruim een jaar in Nederland.
Wij wonen in Ridderkerk en vinden het hier fijn.
Ik had al op school gezeten voor wij naar Nederland kwamen. Ik droomde ervan later dokter te worden.
Ik heb vrij snel geleerd Nederlands te spreken. Dat is vooral te danken aan de inzet van mijn juf op school. Maar de juf zegt dat het ook is omdat ik hard werk.
Wat mij helpt is dat een vriend van mijn vader, een ‘buddy’, mij helpt met mijn huiswerk.
En als er een 10-minuten gesprek op school is, gaat hij mee want mijn ouders spreken nog niet goed Nederlands. Als we dan weer thuis zijn, legt hij aan mijn vader en moeder uit wat de juf heeft gezegd en waar ik op moet letten bij het leren.
Ik ben erg blij dat hij mij ook helpt.
Het is niet altijd leuk om asielzoeker te zijn. Soms voel ik me erg alleen.
Ik weet dat ik nog harder moet werken dan de Nederlandse kinderen. Ik ben blij dat ik daarbij geholpen word.
Nu hoef ik mijn droom niet op te geven.

Sport

Hi,
Ik ben Yosief.
Ik ben acht jaar. Een jaar geleden ben ik met mijn vader en mijn moeder en twee zusjes uit ons land gevlucht. Daar is oorlog en ons huis was gebombardeerd.
Wij zijn pas geleden in Ridderkerk komen wonen. Ik ga hier naar een school waar nog meer kinderen van vluchtelingen zijn. Maar ze wonen niet bij mij in de buurt.
In mijn buurt wonen alleen Nederlandse kinderen.
Ik houd heel veel van voetballen. Soms mag ik met de kinderen in de buurt meedoen. Maar ik begrijp ze niet altijd en zij begrijpen mij niet altijd.
En dan sturen ze me gewoon weg.
Mijn vader en mijn moeder worden geholpen door Ome Jan. Dat is een Ridderkerkse mijnheer. Ze noemen hem buddy. Maar hij is gewoon een vriend die hen wil helpen.
Ome Jan is met mij naar een voetbalclub gegaan hier in Ridderkerk. Vlak bij ons huis. Daar heeft hij gevraagd of ik er mocht komen voetballen. En hij heeft gevraagd hoeveel ik moet betalen. Dat kunnen wij betalen met de Ridderkerkpas die wij hebben.
De eerste paar keren is ome Jan met me meegegaan.
Hij heeft ook met de trainer gesproken.
Na een poosje ging ik alleen en ik heb het er nu super naar mijn zin.
En met de kinderen in de buurt voetbal ik ook nog wel eens. Ik heb al zoveel geleerd bij mijn voetbalclub dat ze nu graag willen dat ik meedoe.
Ook al begrijpen ze me nog steeds niet altijd.